RËNDËSI KA SA I PËRGATITUR JE, E JO MOSHA.

Intervistë me Adi Muçon ish ushtar në Irak

Një telefonatë e tij në lidhje me urimin për gazetën, më bëri të njoh këtë djalë, Adi Muço. Që në pamje të parë ai të lë përshtypjen e një djali serioz, punëtor, artdashës por mbi të gjitha ai është një djalë trim. E them këtë me plot bindje se u befasova shumë kur gjatë bisedës, që ai rrallë flet për vete, mësova se kishte qenë me mision për paqen në Irak. U bëra tepër kureshtare dhe fillova ta pyes më gjatë, sepse një mision i tillë është tepër i rrezikshëm, mirëpo detyra të thërret për misione të rëndësishme të cilat kërkojnë sakrifica të mëdha deri në dhënien e jetës.

                           Ju jeni tepër i ri për të kryer një mision kaq të vështirë. Ç’ju shtyu?.

Vërtet unë jam një djalë i ri në moshë  por mund të them se aftësitë e mia janë për të marrë pjesë në një mision të tillë. Sepse më shumë rëndësi ka se sa i përgatitur je sesa mosha. Gjëja e cila më ka shtyrë që unë të shkoja ka qenë dëshira ime e madhe për t’i shërbyer atdheut edhe në detyrimet që kemi ndaj partnerëve tanë, sidomos ndaj misionit ushtarak të NATO-s, por edhe për të qenë një ushtarak krenar i vendit.

Prej testimit që ju bënë për aftësitë tuaja dhe deri kur ju morët përgjigjen se jeni pranuar për të shkuar, çfarë menduat, a patët shenja lëkundjeje, apo...?

Normale që mendova për shumë gjëra, mendova për vendin ku do të shkoja, i cili ishte një vend me një klimë shumë të nxehtë. Mendova gjithashtu për situatën luftarake, cilat ishin konfliktet atje dhe ju them se unë i mora parasysh  këto gjëra, pasi isha i përgatitur. Lëkundje, jo asnjëherë nuk kam pasur.

A keni pasur momente të vështira në qytetin Mosul?

Mund t’ju tregoj vetëm një: Ka qenë në momentin që ne sapo mbërritëm në qytetin Mosul, me avion dhe ishim ne një afërsi shumë të ulët për të zbritur në aeroportin e Mosulit, ne atë moment na kanë goditur avionin, por shkathtësia shume e madhe e pilotit bëri që avioni të ngrihet përsëri derisa gjendja të qetësohej.

Si e kishit shoqërinë atje. Ishit më shumë të lidhur me njëri – tjetrin, besoj, pasi ishit në një vend të pasigurt dhe larg atdheut? .

Mund  të them se, marrëdhënia shoqërore është gjeja me kryesore në ushtri për arsye se në të mirë apo në të keqe shoku të ndodhet në ato momente, nënë, motër e vëlla, shoku të bëhet. Them se marrëdhënia ime me të gjithë shokët ka qenë shumë e mirë,  sidomos me shokët e zonës të Librazhdit,   ku kemi shkuar si vëllezër. Nëpërmjet gazetës së zonës tonë, gjej rastin t’i përshëndes dhe tu uroj fat dhe mbarësi paçin gjithmonë

ADI, si të iknin ditët atje? 

Në fillim nuk po e ndjeja por  dy muajt e fundit jam mërzitur shumë

Më kishte zënë një mall shumë i madh për familjen time, të cilën e dua shumë, të afërmit e mi, shoqërinë në Katjel, dhe për vendin tim.

Dhe  gjatë asaj  kohe numëroja ditët të cilat mezi kalonin. Orët më dukeshin ditë.

A jeni i gatshëm të shkoni përsëri në një mision të tillë?

Po, së shpejti mund të marr pjesë në një mision në. Çadë, të Afrikës.

Për të gjithë lexuesit diçka për profesionin dhe jetën tuaj?

Ju them se gjithmonë ëndrra ime ka qenë të bëhem një muzikant, por u them se jetës nuk i dihet, në jetë ka shumë të papritura.

Njeriu mund të ketë shumë plane në jetë, por kryesorja është se çfarë ka shkruar Zoti  për ne! Por edhe në këtë punë ku unë ndodhem, ndjehem shumë i kënaqur.

Përshëndes të gjithë ju, familjen, shokët, miqtë kudo që janë dhe;  ZOTI I BEKOFTE .

Përgatiti: Mimoza VASKU