Më kishin mbetur në mendje kujtimet e fëmijërisë dhe tregimet e njerëzve që shkonin në kishën e “Urakullit”, në rrugën që të çon për në Qafë-Thanë. Një ditë duke lëvizur për në Pogradec pyeta një bashkëfshatarin tim nëse vizitohej më kjo kishë. Përgjigja për fat të keq ishte negative, ai më tregoi ç’kishte ndodhur. U detyrova nga hidhërimi dhe një ditë me të afërmit e mi e vizitova. E pashë mëkatin dhe mu forcua bindja se me hyrjen e demokracisë ne shkatërruam jo vetëm ato që trashëguam nga sistemi i kaluar, vreshtat, pemëtoret, ujësjellësit por edhe monumentet natyrore e fetare.

Objektet fetare, si ato natyrore ashtu edhe ato të ndërtuara nga dora e njeriut, janë vlera të paçmueshme për njerëzit të cilave duhet tu drejtohemi vazhdimisht e jo t’i nxjerrim jashtë përdorimit. Kisha dëgjuar për Kishën “Orakull” dhe e përfytyroja ndryshe pamjen e saj e jo ashtu siç e pashë realisht.

Disa copëza pikture që pashë në gurët e jashtëm të kishës, që nuk kish mundur dot dora mizore dhe shkatërruese ta fshinte, të jepnin ndjesinë e një vendi të bekuar ku kanë gjetur shpëtim dhe shërim mijëra vetë. Uji i bardhë që rridhte më parë te kisha, si qumështi nga gjiri i një gruaje, i nuses që u bë kurban në ndërtimin e saj, ka shëruar sa e sa gra që kanë shkuar atje, kurse tani ai “burim” nuk ekziston më. Tek kjo kishë, një gjë e veçantë të ndodh kur përqendrohesh mirë te problemi për të cilin ke shkuar. Para syve të shfaqet një si lëmsh i bardhë dhe mbi kokë të vjen rrotull, rruga e zgjidhjes.

Kjo është legjenda e kësaj mrekullie, këtyre pikturave murale, që duhej të mbroheshin e jo të prisheshin.

Kjo kishë nën mal e cila mendohet se është ndërtuar rreth vitit 905 në një zonë të banuar më parë, ku shumë vjet më vonë merr emrin Urakë, për nder të njeriut të mirë i cili quhej Urakull, dhe që shërbente në kishë.

Kjo kishë e shpallur monument kulture rreth viteve 1970 u la pas dore e në mëshirë të fatit jo vetëm nga institucionet por edhe nga njerëzit e interesuar që besonin tek kjo kishë, dhe mund të rikonstruktohet vetëm falë natyrës që e ka mbrojtur atë.

Nga sa pashë të gjitha pikturat janë me përmbajtje fetare ortodokse, të shkruara me germa greke, vende-vende ka dhe shkrime me germa romake e sllave, që tregon etapat historike të zhvillimit e të pushtimeve që nuk i janë ndarë truallit tonë.

Pas lindjes së Krishtit dihet që ne shqiptarët kemi qenë të krishterë, dhe ashtu si feja e kristianizmit u ndamë në katolikë, ortodoksë e të krishterë, gjurmë që besoj se do të duken në konstruksionin, mbrojtjen dhe aktivizimin e mundshëm të kësaj kishe me vlera të gjithanshme fetare, shpirtërore e kulturore.

Sipas fjalëve të banorëve një hartë misterioze para disa viteve erdhi në këtë zonë, nga një shqiptar me origjinë nga Kruja, që jeton në Maqedoni, në Bit Pazar të Shkupit, gjë që tregon se kjo kishë ka qenë e dëgjuar dhe e rregjistruar edhe në hartat rajonale. Duke krahasuar koordinatat dhe objektet u gjet vendndodhja e kishës. Një rreth i kuq poshtë kishës, tregonte se aty brenda fshihet një thesar me flori, i mbështjellë në një lëkurë bualli. Nuk dihet ç’u bë me këtë njeri dhe me thesarin e fshehur.

Shkatërrimi i këtij monumenti ka filluar herët, por me fillimin e nxjerrjes së gurëve për ndërtimin e rrugës së re nga firmat turke, prej shpërthimit të minave u prish muri rrethues dhe u ndërpre “burimi” i ujit i bardhë që rridhte te kisha.

Duke menduar përpara asaj kishe të vjen keq dhe ndjehesh fajtor për atë që s’ke mundur të bësh për të shpëtuar atë shkatërrim. Pendohesh thellë, por a ja vlen vetëm kaq?!. Nuk bëjmë asgjë veçse lehtësojmë arsyen tonë për të qetësuar veten se nuk kemi bërë mëkat, por jemi më se të bindur se kemi përjashtuar nga historia një mrekulli natyrore që s’mund ta gjesh në asnjë vend. Por pendimi, kuptimi i gabimit, kushdo qoftë ai që e ka bërë, nuk vlen nëse nuk i përvishemi një pune të dytë për të shpëtuar atë çka ka mbetur e për ta vënë përsëri në shërbim të komunitetit. Ndoshta, ndoshta Perëndia do na e falë këtë mëkat.

Mimoza VASKU