FITORJA E SKENDERBEUT

Kështu një farë fuqie e errtë po e tërhiqte po e tërhiqte pleqërinë frikamane prej natyre. Me gjithët plaku mburracak për shkak të lëvizjeve të hungarezëve që kishin marr dhenë atëherë nuk kishte asnjë mundësi për të shfryrë dufin e vet prandaj vetëm sa e shante Huniadin dhe njëkohësisht i kërcënohej me të njëjtin tonë zemërimi duke përsëritur shpesh se jo një herë luftërat hungareze kishin qen shpesh shpëtimtare për punët e Epirit. Por, që të mos dergjeshin krejt të pa shpaguara trupat e ushtarëve të vet më trima dhe gjaku i posa derdhur i tyre ngarkoi të merrej me këtë punë komandanti Mustafa, të cilin pas kësaj e përdorte shpesh për këto vise pa fat. Dhe e mori kryesisht këtë vendim sepse thoshte që radhët e ushtrisë vet dhe forcat e Ferizit ishin thyer pak më parë jo nga ndo një trimëri e armikut por nga mos përshtatja e vendit, dhe kujtonte se ky pësim, dhe që u bë një pësim i dobishëm për ta mund të merreshim masa për tu mbrojtur mjaft mirë. Dha urdhër që ushtrisë së Ferizit t’i bëhej shtesë dhe t’i rritej numri në gjashtëmijë. Pastaj po i jepte porosi që të mos hynte në viset e brendshme të Epirit i shtyrë nga ndo një mendim apo shpresë se punët do të shkonin mbarë, sepse atje mund të ishte kampi i armikut e mund të rrezikohej me siguri, vetëm të shkatërronte tokat e krahinës armike dhe të mendonte se do të fitonte mjaft lavdi, sikur pemët dhe viset Epirit ta provonin ndër kohë ndonjëherë shpatën e fitimtarit e të shkretoheshin me zjarr.

            Kështu Otomani po jepte këshilla sikur të ish e mundur tu paracaktoheshin dëgjuesve ato që duhet të bënin pastaj kur të ishin me armë në dorë. Megjithëkëtë kujdesi tepër i zellshëm i kapedanit nuk la asgjë nga këto pas dore, përkundrazi ai bëri dhe shumë gjëra të tjera me vend, pasi kontrolloi terrenin dhe gjendjen e vendeve dhe natyrën e krahinës. Dhe me të vërtetë me të futur ushtria në territorin e armikut, dërgoi pa vonesë përpara  treqind kalorës për të kontrolluar e parë çdo skutë dhe për të parë çdo gjë në vend për ti dal përpara ndo një rreziku të mundshëm  nga ana e armikut të viheshin me njëherë në rresht, duke bërë zap dëshirën për të sulmuar e të tërhiqeshin e të ktheheshin në vendin e caktuar të kampit. Ai mendonte se kështu do të veprohej pa rrezik dhe se armiku i tërhequr e pa kuptuar në betejë, do të dërrmohej sepse ishin më të pakt në numër se s’mund të dilte me një numër të madh në një veprim aq të pa pritur.

            Barbari mbajti katërmijë forca me vete rreth kampit për të grumbulluar plaçkën dhe për të përballuar ndonjë të papritur që mund të sillte fati dhe e rrethoi nga të katër anët me roje nga më të përgatiturit. Siguroi kështu kampin, vendosi roje në majat më të larta duke caktuar dhe sinjalet për lajmërim në rast dukje të armikut. Pas kësaj pjesa tjetër e kalorësisë do të shkonte të mbillte rrënimin kundër fushave të armikut duke bërë më parë të ditur me anën e tellallit se kush nuk do të kthehej në kamp me njëherë me rënien e borisë do të quhej për këtë shkak edhe armik.

            Dhe tani ai vend aq i bukur po plaçkitej dhe pemët dhe të mbjellat po rrënoheshin anë e kënd e po rënkonin nën hekurin e barbarit, si të ishin livadhe e zjarret tërë tym të katundeve anë e mbanë dukeshin sikur po thërrisnin shpagimtarin. Gjithë të mbjellat u thërrmuan nga thundra e kuajve se ishte stinë vjeshte, e toka e pafajshme dukej se do ta nxirrte pa gjë mundimin fatzi të bujqve.

            Ndërsa barbari i egër i urryer dhe nga vetë perënditë po vazhdonte kështu këtë farë fitore dhe po kalonte kohën duke bredhur herë këtu e herë atje nga lakmia për plaçkë pa ndonjë shpërblim të denjë, Kastrioti megjithëse i lajmëruar pakëz me vonesë për këto kishte arritur në Mokër me katërmijë kalorës e njëmijë këmbësorë dhe kishte hyrë në ato luginat e njohura që ende kullonin gjakun e armikut. Vazhdon numrin e ardhshëm

            Përzgjodhi: Vullnet MATO