POEZI nga Adrian Muça

HESHT

Më thoni të hesht

E përse të hesht?!

A nuk heshta ca si shumë?

Më thoni të hesht, e përse të hesht?

Kur tani dua të thërras, të gërthas, të ulëri

Se erdhi dita, që u bëra me gojë.

SKIFTERI

Dje një zog ia rrëmbeu pulës klloçkë

Sot erdhi përsëri e pula nuk reagoi

Nesër do të vij e një zog tjetër do marr

Ndërsa pula, klloçkë do të mbetet deri në varr...

PREMTIMI

Do të vi

Këtu nuk rrihet më

Bota është bërë mjaft e ngushtë

Në qorrsokaket e saj kam frikë se humb

Ndaj do vi.

Me zogjtë më prit në pranverë

Dhe po humba rrugën

Në nektarin e luleve do të më gjesh.

Ah! Si më vjen

Që dhimbjen e shpirtit që vuan ta mbys

Murlanin, që pamëshirë rrëzon gjethet ta ndaloj

Një zog që s’mundet me fluturuar, ta ndihmoj

Një kotele, që rrugëve bredh e vetmuar

Në krahë ta pushtoj.

E ti them botës së akullt e të ngrirë

Për botën e brishtë, ki pak mëshirë.

EKSODI I BLETËVE

Ikën bletët lule më lule

për pak jetë, pak nektar

U rritën me pekule

Duke ngrënë vetëm bare.

Ikën bletët se duan lule

Pa shujtën e tyre nuk jetojnë dot

Nuk mbahen bletët me ndihma humane

Ato duan nektar, ndaj bëjnë eksod.

                                    Mars 1991

KËSHTU TË DUA.

Do të desha të të kem

Si një lule të posa çelë

Do të desha të të kem

Si një det të valëzuar.

Por edhe kështu unë të dua

Se je flutur krahëshkruar.

DY HERË E NGACMOVA ATË VAJZË

Dy herë e ngacmova çamarroken

Herën e parë

Kur kishte hedh shtat e ish zbukuruar

Herën e dytë

Kur frytet e saj ishin bërë për tu shijuar

Ndërsa herën e tretë thashë: -Do bëj namin

Po një fëmijë e vogël mu hakërrye

T’i theva turinjtë, por mos më ngacmo mamin.

                        Vjeshtë 1990

E SHEH...

Po thyhet akulli

Sythet po çelin e dielli po afrohet

Dita hedh shtat e zogjtë po vijnë

Qesh natyra e jeta po gjallohet po akullin midis nesh,

Vallë kush do e shkrijë?!

Nuk isha unë, që e vura prizën

As që ngrita dallgë e thirra murlanin.

Ishe ti, që ma hoqe vizën

E me fjalë të ëmbla, ma dogje xhanin.

ISHA LARG

Mbeta atje larg, mes yjesh

Natën zgjasja duart të të arrija

Ditën më fshiheshe në gri e nuk të shihja.

Isha kometë e vetmuar

Pa pikë gjaku e lëngu

Doja me dikë të përplasesha

Të dija se ç’është beng-bengu.

Po isha i lodhur e i vetmuar

Ecja kuturu dhe i hutuar

Qeshja me ty, qaja me veten time

Isha në hapësirë, i mbetur në vegime.

Pa gjak, pa shpresë, pa ëndrra e lotë

Isha unë një copëz akulli

Që në orbitëzën tënde, nuk hyja dot.